چهل سال پیش تکنولوژی آموزشی در ایران مطرح شد . پیش از آن وسایل کمک آموزشی یا مصالح آموزشی در امر آموزش و یادگیری بکار میرفت. در همان موقع در غرب نوعی از کامپیوتر و تلفن همراه وجود داشت.کارشناسان در امر جامعه شناسی و ارتباطات و روانشاسی و تعلیم و تربیت به جهانی شدن ارتباطات و فراگیر شدن آموزش تمام عمر می اندیشیدن و نظریه های جدید مطرح می کردند. هر انچه گفتند
راست و درست از آب در امد. در ان زمان در ایران تعدادی کارشناس آمریکایی تحت کمکهای فرهنگی ترومن رئیس جمهور دمکرات امریکا با همکاری جند تحصیل کرده امریکا و بسیار علاقمند به طرح آموزش معلمان در پایتخت و در دانشگاه تربیت معلم در جهت آشنایی و کاربرد مواد اموزشی می پرداختند.تعدار وسیعی از وسایل سمعی و بصری اهدایی دولت امریکا نیز در این جهت در اختیار داشتند.هر چه می گفتند در عمل فقط حالت ویترینی داشت و با مقاومت اهالی تعلیم و تربیت و طیف وسیعی از معلمان ضد نوآوری رو به رو می شد . در سال 54 عنوان تکنولوزی آموژشی به عنوان رشته ی جدید رسمااعلام شد.و در این راستا حرکتهای بجا و صحیحی به منصه ی ظهور گذاشته شد تا سال 58 و بعد از انقلاب اسلامی که عطیل گردید و در سالهای 64 توسط انقلاب فرهنگی بازگشایی شد ولی نیمه فعال ماند
حالا که همه آن نظریه ها ،که چون معجزه ای سریعا در تمامی زندگی بشر امروزی در هر رده ای قویا خودنمایی می کند،به این فکر می کنیم که در این عرصه و با این حجمه اطلاعات چه کنیم؟
اینجاست که مهندسی آموزشی مطرح می شود ،همچنانکه مهندسی ذهن در را با می کند و مدیریت زندگی در هزاره سوم خوش آمد می گوید! .قدم اول اینکه نترسید و به جلو با اطمینان نگاه کنید. بعد از آن مطالعه محیطی کنید.با هوشیاری به آنجه می گذرد بیندیشید و از آنچه که در اختیار دارید با سخاوتمندی استفاده کنید ادامه دارد
“The Old Man at the Bridge” by Ernest Hemingway